امروزه در دنیا شاهد فضاهای تعاملی بسیاری هستیم که اهمیت هنر و استفاده از آثار هنری در محیط‌های کاری را درک کرده‌اند و از تغییر نگرش نسبت به اثر هنری، از وسیله‌­ای دکوراتیو و تزئینی به موضوع تازه‌ای برای گفت‌وگو، تعاملات سازنده و افزایش خلاقیت کارمندان بهره گرفته‌اند.
این تجربیات نشان می‌دهند که این شکل از تعاملات می‌‌تواند راه‌حل مناسبی برای افزایش مخاطبان جدی هنر در بین اقشار جامعه باشد و اتفاقات بینارشته‌ای مابین هنر و سایر تخصص‌ها – که از چالش‌ها و دغدغه‌های هنر معاصر است – را رقم بزنند.
امروزه با تغییر نیازهای کسب‌وکار و الگوبرداری از شیوه‌های جدید بازاریابی، شاهد افزایش فضاهای کاری هستیم که با محوریت هنر و تعاملات برخاسته از آن عمل می‌کنند

این پرسش همواره مطرح است که؛ کدام اثر، هنری‌ست؟ و معیارهای ارزیابی و ارزش‌‌گذاری بر یک تولید هنری کدام است؟ پیش‌فرض بالا، پاسخی به این پرسش است که یک اثر هنری، زمانی ارزش می‌یابد که هنرمند در آن واقعیتی را که خود تجربه کرده است، بازنمایی کند. و آن واقعیت، واقعیتی پنهان و در محاق باشد. بدین معنا که وقتی شما از «عشق» می‌نویسی، عشق را در مفهوم واقعی خود، تجربه کرده باشی؛ نه در شکل تجربه‌نشده و دم‌دستی آن و نه در روایت ساده‌انگارانه‌ی آن. عشق باید از جنس تجربه‌ی لیلی و مجنون باشد؛ که شرط آن، درک درست و تجربه‌ی واقعی آن است.